Μουσιωτίτσα.....Ένα από τα μαρτυρικά χωριά των Ιωαννίνων και της Ελλάδας

Ιούλιος 1943. Δυσοίωνα νέα έφταναν για το χωριό μας σύμφωνα με τα οποία οι Γερμανοί, υπό τον τότε Διοικητή του Γερμανικού σώματος Στρατού Λάντς, από τα Γιάννενα περνώντας τα Δωδωνοχώρια, είχαν  φτάσει στη Ζόριστα (Πεντόλακκο), την οποία βρήκαν έρημη από τους κατοίκους που πρόλαβαν και κρύφτηκαν. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, σειρά είχε το χωριό μας. Φοβισμένοι οι κάτοικοι του Μαχαλά έσπευσαν να αναζητήσουν καταφύγιο στη θέση «Σπιθάρι», τον τόπο όπου και παλιότερα, επί τουρκοκρατίας, έβρισκαν ασφαλή για να γιορτάσουν την Ανάσταση, χωρίς οι Τούρκοι να τους αντιληφθούν.

Την 24η Ιουλίου 1943 ανηφόρισαν από τον δρόμο Άρτας-Ιωαννίνων περί τα 30-50 στρατιωτικά Γερμανικά αυτοκίνητα. Την ίδια ημέρα γερμανικό αεροπλάνο, εκτελώντας χαμηλή πτήση πάνω από το χωριό, πετούσε προκηρύξεις, γραμμένες στα ελληνικά, που καλούσαν τους κατοίκους του χωριού μας για να μη φύγουν από τα σπίτια τους. Περνώντας πάνω από τη θέση «Σπιθάρι» άφησε μαύρους καπνούς, άγνωστο για πιο λόγο, πιθανό για να προσδιορίσει τη θέση των κρυμμένων συγχωριανών μας.
25η Ιουλίου ημέρα Κυριακή και ώρα 9η πρωινή. Η Γερμανική συντονισμένη επίθεση γίνεται από τέσσερα περιφερειακά σημεία, με τέσσερις ομάδες στρατού και με απώτερο στόχο να αποκλειστεί εντελώς η έξοδος από το χωριό.
Η πρώτη ομάδα  πέρασε από τη σημερινή Νέα Μουσιωτίτσα-τότε δεν είχε ακόμη δημιουργηθεί ο οικισμός αυτός-προχώρησε στη Φούριζα, στο Κοστέκι, στη Λέθμη, στη Σεστρίγλα και κατέληξε στο Κουκλέσι. Το διάβα τους από τη Φούριζα, άφησε νεκρό τον Κων/νο Δήμο, που είχε το θλιβερό  προνόμιο να είναι ο πρώτος νεκρός. Έτρεξε να κρυφτεί κοντά σε μία βρύση, αλλά δεν στάθηκε τυχερός, οι Γερμανοί τον είδαν και δίχως δεύτερη σκέψη τον εκτέλεσαν. Η δεύτερη ομάδα πέρασε από το Μαχαλά(Άνω Μουσιωτίτσα). Στη θέση Γκούρι συνάντησαν τον Αναστάσιο Δόση, το Νικόλαο Δόση και το Γεώργιο Κότσιο, οι οποίοι από το φόβο τους στη θέα των Γερμανών, τους προσέφεραν γάλα από τα πρόβατά τους. Η γερμανική απάντηση ήταν η σύλληψή τους και η μεταφορά τους στο Σπιθάρι. Προχώρησαν στο Σιουργέλι, στη Σιάλιζα και από κει μέσα στο χωριό-σημερινή Κάτω Μουσιωτίτσα, όπου έκαψαν σπίτια και άρπαξαν ζωντανά. Η Ευθυμία Σταύρου, «δασκαλίνα», ακόμη και σήμερα δεν μπορεί να ξεχάσει όσα εκείνη την ημέρα έζησε: Οι Γερμανοί μπήκαν στο σπίτι και με τα όπλα πέταξαν κάτω το γίκο, ανακάτεψαν τα ρούχα της κασέλας, ψάχνοντας για όπλα. Όπλα δε βρήκαν και πήραν το δάσκαλο Σταύρο Σταύρου αιχμάλωτο. Στην πορεία τους συνέλαβαν συνολικά 45 άτομα, τους οποίους εξέτασαν προσεκτικά στους ώμους και στα πόδια ερευνώντας για σημάδια που αφήνουν τα στρατιωτικά σακίδια και οι αρβύλες. Το γερμανικό αυτό τμήμα προχώρησε μαζί με τους αιχμαλώτους στην Κονσταντίστα και κατάληξη είχε τη Βούλιστα παναγιά. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι οι Γερμανοί επεφύλασσαν διαφορετική μεταχείριση στους κατοίκους του χωριού μας, έδειχναν για παράδειγμα τρομερή σκληρότητα και αβάσταχτη βιαιότητα σε όσους ήταν ξανθοί, πιστεύοντας πως είναι Εγγλέζοι.
Η τρίτη ομάδα, αποτελούνταν από επίλεκτα μέλη των ΕΣ-ΕΣ της ορεινής μεραρχίας «Εντελβάις», υπό τον αρχιδήμιο Ζάλμιγκερ. Στην ουσία αυτό ήταν το εκτελεστικό απόσπασμα των γερμανών. Το τμήμα αυτό εισέβαλε στο Μαχαλά, κατέκαψε αδιάκριτα ανθρώπους και σπίτια. Πίσω του άφησε μόνο στάχτη. Στο Σιεσφρούγγου σκοτώνουν τη Γιωργοκώσταινα που ήταν με τη γριά Κυράννα, η οποία μετέφερε στη ράχη της την ανήλικη εγγονούλα της, που παρά το νεαρό  της ηλικίας της βρήκε τραγικό θάνατο μπροστά στα μάτια της τραυματισμένης γιαγιάς της.
Στο Μετσίτι βρήκαν τα νεαρά (9 μόλις ετών τότε) ξαδέλφια Νικόλαο Αναγνώστου και Βασίλειο Αναγνώστου, που έβοσκαν τα πρόβατά τους. Τα παιδιά μικρά καθώς ήταν, δίχως αίσθηση του κινδύνου, δεν άκουσαν την συμβουλή του κρυμμένου μπάρμπα-Φώτη Μπάρκα και του κυρ-Θανάση του Αναστάση να κρυφτούν και εκείνα, αντίθετα χοροπηδούσαν και κορόιδευαν, ατρόμητα στην άγνοιά τους για το τι τα περίμενε. Η ριπή του πολυβόλου θέρισε την τρυφερή ζωούλα του Βασίλη, ενώ ο Νίκος φέρει το σημάδι της πληγής στο πρόσωπό του. Στη θέα του τραυματισμένου παιδιού, οι δύο μεγαλύτεροι σάστισαν τόσο πολύ, που ο ένας προέτρεπε τον άλλον να τον αποτελειώσει για να μην υποφέρει. Ο μικρός Νίκος έμεινε εκεί αιμόφυρτος μέχρι το βράδυ, κανείς δεν τολμούσε να πλησιάσει, πίστευαν ότι είχε πεθάνει. Η ανυποψίαστη μητέρα του έλειπε από το πρωί στο μύλο. Όπως η ίδια έλεγε το πρωϊ εκείνης της ημέρας έβλεπε από το μύλο να αντιφεγγίζουν στον ήλιο οι παλάσκες και τα φονικά σίδερα των Γερμανών από την πλαγιά της Μπιτέρας. Το βραδάκι η γιαγιά του, η γριά Νικόλαινα Αναγνώστου, τον κατέβασε στο χωριό, μισοπεθαμένο. Το τμήμα αυτό λοιπόν συνέχισε ακάθεκτο την πορεία τους προς το Σπιθάρι-όπου βρίσκονταν τα θερινά βοσκοτόπια και οι στάνες του Δημητρίου Δήμου-όπου προφανώς πίστευαν ότι ήταν κρυμμένες οικογένειες ανταρτών, αρπάζοντας άλλους από τα αλώνια που αλώνιζαν ή λίχνιζαν το στάρι-και εκείνη τη χρονιά όπως έλεγαν ήταν πλούσια η σοδειά-άλλους από τη στρούγγα, το ζύμωμα ή το ψήσιμο του ψωμιού, συγκεντρώνοντας του νοικοκυραίους από τα σπιτοκάλυβά τους που προετοιμάζονταν για το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής της επόμενης ημέρας. Ερεύνησαν τα καλύβια για όπλα και στη συνέχεια τα έκαψαν. Στη γραμμή τους έβαλαν, τον ένα δίπλα στον άλλον, 78 άτομα συνολικά, αδιακρίτως φύλλου και ηλικίας. Διάλεξαν καμιά 15αριά από τους γερούς και νέους, ανάμεσα στους οποίους και το Νέστορα Κολιό, δεν δίστασαν να χωρίσουν τον 6χρονο Ιωάννη Γκόγκα από τον πατέρα του, τους φόρτωσαν και τους διέταξαν να προχωρήσουν, σ΄ αυτούς η τύχη χαμογέλασε μόνο και μόνο γιατί οι Γερμανοί χρειάζονταν υποζύγια. Οι υπόλοιποι έμειναν εκεί ο ένας δίπλα στον άλλον, κατά μήκος ενός δέματος του χωραφιού του Νακητάκη(Δημήτριου Δήμου), οι γυναίκες με τα παιδιά στην αγκαλιά, μωρά αχρόνιαγα, οι γέροι με τις μαγκούρες, γριές με λιοκαμμένα πρόσωπα και βαθιά αυλακωμένα μάγουλα από τις ρυτίδες και γυρτές ράχες από την κούραση, ακόμα και νιόπαντρες με τον καλό τους δίπλα που δεν μπορούσαν μπροστά στο φόβο ούτε το χέρι του να αδράξουν και νιόγαμπροι και αυτοί ανήμποροι να γυρίσουν το βλέμμα τους, γιατί ένιωθαν πως δεν μπορούσαν καθόλου το ταίρι τους να υπερασπίσουν μπροστά στο αδηφάγο θηρίο, οι αρραβωνιασμένοι είδαν τα όνειρά τους να σβήνουν και να χάνονται να σκορπίζουν κάτω στις φρεσκοθερισμένες καλαμιές και στη θρούμη…Όλοι τους εκεί, χωρίς διαμαρτυρία, χωρίς να ζητήσουν εξηγήσεις, ξαπλώθηκαν χάμω.. Επέζησαν δύο, ένα 6χρονο παιδί, ο Ιωάννης Γκόγκας, το οποίο σώθηκε χάρη στη μητέρα του, που στην απόγνωσή της έκρυψε το μικρό γιο της κάτω από το συγγούνι της, κατά δική του μαρτυρία, και ένας 19χρονος ο Κων/νος Αναστασίου. Ο μικρός Ιωάννης Γκόγκας έμεινε ανάμεσα στα πτώματα, νοιώθοντας κοντά του νεκρή τη μάνα του, μέχρι το απόγευμα, οπότε τον βρήκαν ο Γεώργιος Τάσσης και ο Βασίλειος Νότης. Ήταν μοιραίο να γνωρίσει σε τόσο τρυφερή ηλικία την πιο σκληρή και απάνθρωπη όψη του πολέμου. Παγωμένο πια το χέρι της μάνας του δεν μπορούσε να του μεταδώσει τη θέρμη της αγάπης της, να καταλαγιάσει το κλάμα και να νικήσει κάθε φόβο, του είχε ωστόσο χαρίσει δύο φορές της ζωή.
Ο Κωνσταντίνος Αναστασίου περιγράφει με λεπτομέρειες στιγμή προς στιγμή τα γεγονότα της ημέρας εκείνης. Μόλις οι Γερμανοί έφτασαν στο Σπιθάρι, όσοι δεν ήταν κρυμμένοι τους προσέφεραν φαγητό (γάλα, αυγά και ό,τι άλλο είχαν) σε μια προσπάθεια να τους «καλοπιάσουν». Κανείς τους δεν άγγιξε τίποτα. Διέταξαν τη συγκέντρωση όλων κατά μήκος του δέματος και προετοιμάζονταν για την εκτέλεση. Ένας από τους πολυβολητές διεπληκτίσθηκε έντονα με τον ανώτερο του αξιωματικό και γυρίζοντας το πολυβόλο του προς το Κουκλέσι άρχισε να πυροβολεί, αδειάζοντάς το στον αέρα και εγκατέλειψε τρέχοντας προς τους προπορευόμενους Γερμανούς που έφευγαν με τους αιχμαλώτους. Ευαίσθητος και ρομαντικός; Κανείς δεν ξέρει. Σίγουρα όμως άνθρωπος που δεν μπορούσε να αφαιρέσει έτσι άδικα ζωή ανθρώπου. Έστησαν τα πολυβόλα σε ύψος 50 εκατοστών περίπου από τη γη και άρχισαν να πυροβολούν τυφλά τους συγκεντρωμένους στην κοιλιά. Τα κορμιά σωριάζονταν χτυπημένα στο χώμα και τα πολυβόλα χαμήλωσαν στους τριάντα πλέον πόντους και κατόπιν ακόμα πιο χαμηλά σύρριζα στο χώμα για να μην υπάρχει καμία περίπτωση να γλιτώσει κανείς.
Με το πρώτο κτύπημα ο Κωνσταντίνος Αναστασίου έπεσε κάτω,  περισσότερο από το φόβο του και σωτήριο ένστικτο, και βρέθηκε στην τελευταία αυλακιά του χωραφιού, σύρριζα στο δέμα. Οι αισθήσεις του είναι σε εγρήγορση, αντιλαμβάνεται τα πάντα και η αγωνία του κορυφώνεται καθώς το πολυβόλο χαμηλώνει για το δεύτερο χτύπημα. Νοιώθει ένα τσούξιμο στο λαιμό του. Εκείνη την ώρα πέφτει πάνω του νεκρός ένας συνομήλικός του από το Μαχαλά, νοιώθει το αίμα του νεαρού Μαχαλιώτη, ανακατεμένο με χώμα, να γίνεται ένας ζεστός πηχτός πολτός, να τον λούζει, πλημμυρίζοντάς τον σε όλο το κεφάλι και το πρόσωπο, δεν βλέπει τίποτα, δεν μπορεί καν να αναπνεύσει. Αισθάνεται στα πόδια του, κάτω από το χώμα να περνά και άλλη σφαίρα, τότε πια το πολυβόλο εκτελεί το τρίτο χτύπημα. Όταν πια σταμάτησαν να ρίχνουν με το πολυβόλο, άκουγε πυροβολισμούς πιο αραιά, κατάλαβε ότι επρόκειτο για τη χαριστική βολή σε εκείνους που ήταν ακόμη ζωντανοί. Τον πλησίασαν, ένιωσε ένα ξύλο να του ανασηκώνει την αριστερή πλάτη, το κορμί του μουδιασμένο, αφού τόση ώρα πάνω του ήταν πεσμένο ο ήδη νεκρός μαχαλιώτης, πετρωμένος από το φόβο με το κεφάλι καταματωμένο έμοιαζε νεκρός και αυτό ήταν που τον γλίτωσε.
Αφού αποτελείωσαν συνεχίζοντας με τη  χαριστική βολή, φόρτωσαν δύο μουλάρια και απομακρύνθηκαν. Επικράτησε απόλυτη σιωπή. Βρέθηκε τότε μόνος απέναντι στο φρικιαστικό θέαμα των εκτελεσμένων συγχωριανών μας. Το σοκ ισχυρότατο, και πώς να μην ήταν, αφού αντίκρισε διαμελισμένα πτώματα και αίμα, παντού γύρω του αθώο αίμα που άχνιζε ζεστό ακόμα, γύρω του και πάνω του….Χαρακτηριστικά αναφέρει για εκείνες τις στιγμές: «Δεν ήξερα να ήμουν ζωντανός ή πεθαμένος. Έμεινα πεσμένος εκεί μέχρι τα απόσκια. Τότε ανασήκωσα το ένα χέρι μου, μετά το άλλο και τέλος κούνησα τα πόδια μου. Δεν πίστευα ότι ήμουν ζωντανός». Προσπάθησε να σηκωθεί. Το μακάβριο σκηνικό του προκάλεσε εμετό. Αισθάνθηκε δίψα. Σύρθηκε στη στέρνα του Γιωρτάσση. Συνάντησε την Κωτσβάσαινα. Της είπε μόνο «Είναι όλοι σκοτωμένοι». Μόλις η γυναίκα τον αντίκρισε και άκουσε τη θλιβερή είδηση τρόμαξε τόσο πολύ που το βαλε στα πόδια φωνάζοντας και κλαίγοντας. Συνέχισε την πορεία του προς το χωριό, φωνάζοντας και ο ίδιος δυνατά λέξεις ακατάληπτες δίχως νόημα, προξενώντας τον τρόμο και το δέος σε όσους τον άκουγαν. Στο σπίτι του θείου του Παναγιώτη Παππά μόλις τον αντίκρισαν άρχισαν τα μοιρολόγια. Επί ώρες οι ξαδέλφες του προσπαθούσαν να του καθαρίσουν το πρόσωπο. Το αίμα δεν έφευγε με τίποτα. Φτάνοντας στα πηγάδια, συνάντησε την Αικατερίνη Κίτσου, η οποία δεν μπορεί να ξεχάσει τη μορφή εκείνου του αγοριού. Έμοιαζε με άνθρωπο που είχε γυρίσει από την κόλαση, το πρόσωπό του ήταν ακόμη καλυμμένο από ξερό, πηχτό αίμα. Της ζήτησε νερό να πιει και εκείνη σαστισμένη ακόμη, του έριχνε νερό να πλυθεί και το πρόσωπο με τίποτε δεν καθάριζε. Είναι σίγουρο πως όσα χρόνια και αν περάσουν, οι σκηνές αυτές θα μείνουν χαραγμένες στην ψυχή του.
Ενώ αυτά συνέβαιναν στο χώρο της σφαγής, το ίδιο αυτό τμήμα των Γερμανών έχοντας αφήσει πίσω του τόσους νεκρούς, προχώρησε στη Λιάσκα Παναγιά, δεν είχε ακόμη χορτάσει αίμα. Εκεί συναντήθηκε με το τέταρτο τμήμα των Γερμανών που ήταν η πλαγιοφυλακή τους.
Το πρώτο μέλημα ήταν να κάψουν τις στάνες του Μαρούτσου και του Κίτσου και να μαζέψουν όλα τα μεγάλα ζώα συλλαμβάνοντας αιχμαλώτους μεταξύ των οποίων ο Ανδρέας Κίτσος. Η μάνα του Ανδρέα άρχισε να κλαίει, οι Γερμανοί όμως δεν ήταν ευσυγκίνητοι. Το κλάμα της προκάλεσε το θυμό και την υστερία τους και δίχως δισταγμό κανένα, τη σκότωσαν μαζί με τους υπόλοιπους.
Κανείς δεν έμεινε όρθιος. Στη θέση Σούλα Παναγιά ήταν το σπίτι του Ξενοφώντα Γάκιου. Στο σπίτι αυτό φιλοξενούνταν η Ελένη Ίκκου, σύζυγος του δημοδιδάσκαλου Γ. Ίκκου, γιατί είχε φιλίες με την οικογένεια Γάκιου και κάθε χρόνο ερχόταν στο χωριό για να φτιάξει τυρί και τραχανά. Επρόκειτο, σύμφωνα με τις διηγήσεις, για γυναίκα εξαιρετικής ομορφιάς με επιβλητικό παρουσιαστικό, λευκό πρόσωπο και χρυσά δόντια. Οι Γερμανοί κατέκαψαν το πλούσιο σπίτι του Ξενοφώντα Γάκιου, τον ίδιο τον χτύπησαν βάναυσα και επί ώρα πολλή, γιατί ξανθός και όμορφος καθώς ήταν, έδινε την εντύπωση Εγγλέζου. Τον φόρτωσαν με δύο κιβώτια φυσίγγια και τον πήραν αιχμάλωτο. Τους υπολοίπους τους σκότωσαν όλους ανεξαίρετα, ενώ για την Ελένη Ίκκου επεφύλασσαν «ειδική μεταχείριση». Το πτώμα της βρέθηκε φουσκωμένο και πρησμένο, με ένα χοντρό ξύλο δαυλό περασμένο στο λαιμό της. Δεν υπήρχε στο κορμί της ίχνος σφαίρας. Δεν έδειξαν  καν τον οίκτο να την πυροβολήσουν απαλλάσσοντάς την από τον ανείπωτο πόνο του βασανιστηρίου. Ο Θωμάς Αλεξίου ήταν εκείνος που αφαίρεσε από το στόμα της Ελένης Ίκκου το φονικό όργανο.
Την ίδια ώρα στη θέση Μερέτα ακριβώς απέναντι από τη Λάσκα Παναγιά, διαδραματίζονταν τραγικές στιγμές στην οικογένεια Χρήστου Γκοντέβα (Μπάρμπα Τσάκου). Η οικογένεια αυτή λοιπόν αντιλαμβανόμενη από τους πυροβολισμούς το μακελειό στο Σπιθάρι και στη Λιάσκα, έτρεξαν να κρυφτούν αναζητώντας καταφύγιο στους θάμνους. Αφήνοντας πίσω τη στάνη όπου ο γερο-Τζαβέλας (πατέρας) παρέμεινε ανήμπορος να τρέξει. Οι Γερμανοί δε σεβάστηκαν την ηλικία του. Τον έκαψαν ζωντανό μαζί με το κοπάδι του, αποτελούμενο από 170 γίδια. Η Οικογένεια Γκοντέβα λοιπόν πρόχειρα κρυμμένη παρακολουθεί έντρομη τα τεκταινόμενα, με ανάμεικτα συναισθήματα αγωνίας, τρόμου, θλίψης και πόνου. Όταν ο μικρός Βσιλάκης Γκοντέβας έβαλε τα κλάματα τότε γίνεται κάτι το συγκλονιστικό. Ο πατέρας του παιδιού, έβγαλε το σουγιά του και άρπαξε το παιδί για να το σκοτώσει, φοβούμενος πως το κλάμα του θα πρόδιδε τη θέσης τους και οι Γερμανοί θα τους ανακάλυπταν και θα τους σκότωναν όλους. Το παιδί σώθηκε χάρη στη δυναμική επέμβαση της μητέρας του που το έβαλε αμέσως στο στήθος της καταλαγιάζοντας το κλάμα, προτιμώντας να διακινδυνεύσει τις ζωές όλων, παρά να δει το παιδί της να χάνεται από τα χέρια του ίδιου του πατέρα του.
Στην θέση Πάλια, κοντά στον πάνω κάμπο, όπου προχώρησαν στη συνέχεια οι Γερμανοί, σκότωσαν 3 γυναίκες μεταξύ των οποίων και την Γιωργκοντέβαινα, για την οποία αναφέρεται ότι τέντωσε το κορμί της και άπλωσε τα χέρια μπροστά στην πόρτα του σπιτιού της μη επιτρέποντας στους Γερμανούς την είσοδο στο σπίτι της.
Λίγο μετά το μεσημέρι έφταναν στο Κουρτέσι οι Γερμανοί. Κάθισαν στον ίσκιο αφήνοντας τους αιχμαλώτους στον ήλιο. Εκεί ο Ξενοφών Γάκιος έβγαλε τα παπούτσια του. Ο Νέστορας Κολιός τον ρώτησε γιατί και του απάντησε «γιατί δεν μπορώ να τα σύρω». Τότε ο νεαρός Νακητάκης ζήτησε νερό. Ο γερμανός αντί για νερό τον χτύπησε με δυνατές κλωτσιές και στο θυμό του σκότωσε τρεις Κουκλεσίτες.  Όταν πήγαν να σηκωθούν για να συνεχίσουν την πορεία ο Γάκιος που είχε ήδη βγάλει τα παπούτσια, παράτησε τα κιβώτια που τον είχαν φορτώσει και άρχισε να τρέχει. Οι Γερμανοί άρχισαν να πυροβολούν, χωρίς να πετύχουν το στόχο τους γιατί ο Γάκιος ήξερε καλά το χώρο και κρύφτηκε γρήγορα.
Κατά τις 6 το απόγευμα είχαν φτάσει στη Βούλιστα Παναγιά, όπου ήταν ο τόπος συνάντησης όλων των ομάδων. Έβαλαν τους αιχμαλώτους σε πρόχειρους καταυλισμούς και πολύ κοντά τους ήταν και οι άλλοι αιχμάλωτοι που είχαν συλληφθεί από το δεύτερο τμήμα μέσα στο χωριό. Τα δύο τμήματα των αιχμαλώτων προσποιήθηκαν ότι δεν είχαν σχέση μεταξύ τους, υποψιαζόμενοι ότι κάθε τμήμα αιχμαλώτων περίμενε διαφορετική μοίρα. Ο Νακητάκης ξαναζήτησε νερό λιωμένος από δίψα. Ο Γερμανός τον πλησίασε με μια καραβάνα νερό, του έδωσε να πιει και πριν αποσώσει, του κατάφερε ένα γερό χτύπημα στο πρόσωπο με τη σιδερένια αυτή καραβάνα, προκαλώντας τρομερό πρήξιμο στο πρόσωπο του άντρα. Άρχισαν τότε να στήνουν τα πολυβόλα και ανά δύο φώναζαν τους αιχμαλώτους, τους εκτελούσαν. Ακολουθούσε η χαριστική βολή στο κρανίο-όπως διαπιστώθηκε από την εκταφή τους αργότερα- και τους πετούσαν σε μια γρέβια. Ο Νέστορας Κολιός, ένας από τους αιχμαλώτους, 21 ετών τότε, διηγείται πως ο πατέρας του, αιχμάλωτος και εκείνος, από την αρχή της αιχμαλωσίας τον σκουντούσε και του έκανε νοήματα για να το σκάσει συναισθανόμενος ότι το τέλος τους πλησίαζε και τους περίμενε βέβαιος θάνατος. Ο Νέστορας Κολιός προέτρεψε τον Ανδρέα Κίτσο να το σκάσουν μαζί αλλά εκείνος συγκλονισμένος από το θάνατο της γυναίκας του, την οποία είχαν εκτελέσει στη Λιάσκα οι Γερμανοί, είπε πως δεν ήθελε πια να ζει αφού εκείνη είχε πεθάνει. Οι αιχμάλωτοι, ανήσυχοι, άλλαζαν συνεχώς θέση αποφεύγοντας να είναι στην πρώτη γραμμή δίνοντας μια μικρή αναβολή στο θάνατο. Όταν κόντευε η σειρά του Νέστορα είχε πάρει πια την απόφασή του. «Έτσι και αλλιώς χαμένος είμαι, ποιος ξέρει μπορεί και εγώ να γλιτώσω όπως ο Γάκιος» ήταν οι σκέψεις που έκανε. Την ώρα που ο Γερμανός συνόδευε τους δύο προπορευομένους του αιχμαλώτους για εκτέλεση ο Νέστορας ξέφυγε από τη γραμμή και άρχισε να τρέχει. Ο Γερμανός τον άρπαξε από το μανίκι αλλά ήταν τόση η ορμή και η φόρα του Νέστορα που το μανίκι σχίστηκε και έμεινε στα χέρια του άναυδου Γερμανού ενώ ο Νέστορας χάθηκε γρήγορα στο σούρουπο. Ο Νέστορας έτρεχε, οι αισθήσεις του όλες σε εγρήγορση, άκουγε πίσω του τις φωνές, τα χάχανα των Γερμανών που περιγελούσαν εκείνο που είχε μείνει με το μανίκι στο χέρι και τους πυροβολισμούς του άλλου που είχε θυμώσει με την απόδραση. Έτρεχε συνέχεια, ώσπου εξουθενωμένος τρύπωσε σε ένα θάμνο. Εκεί πια αναλογιζόμενος όλα όσα είχαν συμβεί, άρχισε να κλαίει ασταμάτητα. Σκεφτόταν πως είχε σκοτωθεί η εγκυμονούσα γυναίκα του, ο πατέρας και τόσοι άλλοι φίλοι και συγγενείς του. Από την κούραση τον πήρε ο ύπνος. ¨Όταν ξύπνησε ήταν όλα ήσυχα και τη νύχτα πια πήρε το δρόμο για το χωριό.
Και ενώ το θάρρος και η τύχη έσωσαν το Νέστορα Κολιό, το άλλο τμήμα των 45 αιχμαλώτων-εκείνοι που δεν εκτελέστηκαν- οδηγήθηκαν στο Κεράσοβο όπου αφέθηκαν ελεύθεροι. Μια ελευθερία που δεν κράτησε παρά λίγες ώρες, αφού έπεσαν σε Γερμανικό μπλόκο, συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στις φυλακές της Παλαιάς Ζωσιμαίας στα Γιάννενα. Από αυτούς κοντά στο Μπιζάνι δραπέτευσε ένας ο Δημήτριος Γκοντέβας. Προσποιούμενος ότι ήθελε να ικανοποιήσει σωματική του ανάγκη, εξαφανίστηκε. Στα σκοτεινά υπόγεια της Ζωσιμαίας Σχολής είχαν μαζευτεί αιχμάλωτοι από την ευρύτερη περιοχή της Ηπείρου. Οι συνθήκες κράτησής τους ήταν άθλιες, η τροφή τους ήταν σάπια και σκουληκιασμένη και σαν να μην έφτανε αυτό είχαν και τις ψείρες να τους ρουφούν το αίμα. Έμειναν εκεί φυλακισμένοι μέχρι τις 26 Αυγούστου.

26η  Ιουλίου 1943, Η επόμενη μέρα

Η ημέρα εορτασμού της Αγίας Παρασκευής. Τη χρονιά όμως αυτή κανείς δεν ξεκίνησε για το πανηγύρι όπως άλλοτε. Ποιος θα πήγαινε στην εκκλησιά για τη γιορτή; Άλλοι ήταν φοβισμένοι και διασκορπισμένοι στα βουνά ή στη Λάκκα Σουλίου-που ήταν νεκρή ζώνη-άλλοι ήταν αιχμάλωτοι και τόσοι νεκροί, οι δε υπόλοιποι, όλοι ανεξαίρετα είχαν κάποιον να θρηνήσουν συγγενή ή φίλο.

Η ταφή των νεκρών υπήρξε ένα έργο πολύ δύσκολο. Από τη μια το έδαφος ήταν κατάξερο μέσα στο καλοκαίρι από την άλλη ο αριθμός των νεκρών ήταν τέτοιος που δεν επέτρεπε την ξεχωριστή ταφή για τον καθένα. Το θέαμα και η μυρωδιά του αίματος ήταν αφόρητα και αυτοί ήταν οι λόγοι που το δύσκολο έργο της ταφής ανέλαβαν ο Τασγιώργας(Γεώργιος Τάσσης) μαζί με άλλους δύο Μαχαλιώτες-οι οποίοι ήταν κρυμμένοι στα βουνά. Στον τόπο της σφαγής βρισκόταν ένα πηγάδι που εξυπηρετούσε τους βοσκούς. Σκέφτηκαν πως αφού δεν ήταν δυνατόν να ανοιχτούν τόσοι τάφοι, το μόνο που απέμενε να κάνουν ήταν να χρησιμοποιήσουν το πηγάδι αυτό για κοινοτάφιο. Το πηγάδι γέμισε δίχως να χωρέσουν όλοι οι νεκροί και άνοιξαν έναν επιφανειακό λάκκο-αφού όπως είπαμε το χώμα ήταν ξερό και ήταν αδύνατο το άνοιγμα τάφων- και τοποθέτησαν τους υπόλοιπους νεκρούς λοξά τον έναν δίπλα στον άλλο, για να χωρέσουν και καθημερινά επί πολλές ημέρες πρόσθεταν από λίγο χώμα.
Όσοι από τους αιχμαλώτους είχαν εκτελεσθεί στη Βούλιστα Παναγιά, τάφηκαν εκεί εκτός από τον Ανδρέα Κίτσο η σωρός του οποίου μεταφέρθηκε στο χωριό για την ταφή.

Μουσιωτίτσα και Αντίσταση

Αναμφισβήτητη ήταν η προσφορά του χωριού μας στον αντιστασιακό αγώνα, αφού και παλιότερα όποτε χρειάστηκε έδωσε το δυναμικό του παρόν…Το 1940, πενήντα (50) άνδρες από το χωριό μας πολέμησαν στα ελληνοαλβανικά σύνορα και συμμετείχαν στις νικηφόρες μάχες του Ελληνικού στρατού. Επέστρεψαν όλοι εκτός από τον Δημήτριο Κίτσο. Στον πανελλήνιο αντιστασιακό οργασμό που ακολούθησε, το χωριό μας καθόλου δεν υστέρησε. Συμμετείχε σε δύο αντιστασιακές ομάδες των ΕΟΕΑ-ΕΔΕΣ υπό τον Ναπολέοντα Ζέρβα. Η μία ήταν στο 24ο Σύνταγμα Πρεβέζης με επικεφαλής τον Χρήστο Παπαδάτο, στην οποία συμμετείχαν οι: Κων/νος Αναγνώστου του Νικολάου, Χρήστος Αναγνώστου του Νικολάου, Χρήστος Δήμος του Δημητρίου, Δημήτριος Κολιός του Χρήστου, Χρήστος Κολιός του Δημητρίου, Χαράλαμπος Κίτσος του Νικολάου
Σωτήριος Παππάς του Κων/νου, Σταύρος Σταύρου του Αναστασίου,
Η άλλη αντιστασιακή ομάδα ήταν το Ανεξάρτητο Σύνταγμα Σουλίου, ο λόχος του Γιαννάκη Δημητραίων ή Κολλιοδημητραίων.
Στην ομάδα αυτή συμμετείχαν οι:
Δημήτριος Γκοντέβας του Αθανασίου, οπλαρχηγός με το επώνυμο «Τζαβέλας».
Ιωάννης Αναστάσης  του Αριστείδη.
Γάκιος Ξενοφών του Θωμά
Γκόγκας Γεώργιος  του Ιωάννου
Δημήτριος Γκοντέβας του Αθανασίου
Βασίλειος Δήμος του Σπυρίδωνος
Δημήτριος Δήμος του Γρηγορίου
Κων/νος Δήμος του Γρηγορίου
Αναστάσιος Δόσης του Λάμπρου
Βασίλειος Δόσης του Χριστοδούλου με το ψευδώνυμο «Λιόνας»
Δημήτριος Δόσης του Αριστείδη
Κων/νος Δόσης του Ιωάννη
Κων/νος Δόσης του Χρήστου
Νικόλαος Δόσης του Ιωάννου
Σπυρίδων Δόσης του Χριστοδούλου
Ιωάννης Θανάσης του Αθανασίου
Δημήτριος Κίτσος του Θωμά
Μιχαήλ Κίτσος του Θωμά
Νικόλαος Κίτσος του Γεωργίου
Αναστάσιος Μάνθος του Αποστόλου
Βασίλειος Μάνθος του Αποστόλου
Απόστολος Μαρούτσος του Δημητρίου
Φώτιος Μπάρκας του Χρήστου
Αναστάσιος Μπίντος του Χρήστου
Ιωάννης Μπίντος του Χρήστου
Αθανάσιος Νικόπουλος του Κων/νου
Βασίλειος Νικόπουλος του Σωτηρίου
Δημήτριος Νικόπουλος του Νικολάου
Ιωάννης Νικόπουλος του Χρήστου
Κοσμάς Νικόπουλος του Χρήστου
Μιλτιάδης Νικόπουλος του Σωτηρίου
Μιχαήλ Νικόπουλος του Γεωργίου
Νικόλαος Νικόπουλος του Γεωργίου
Νικόλαος Νικόπουλος του Σωτηρίου
Σπυρίδων Νικόπουλος του Νικολάου
Ιωάννης Ντάνος του Νικολάου
Περικλής Ντάνος του Γεωργίου
Σωτήριος Ντάνος του Γεωργίου
Αλκιβιάδης Παπαγιαννόπουλος του Χαραλάμπους
Θωμάς Παπαθανασίου του Κων/νου
Νικόλαος Παπαθανασίου του Κων/νου
Αναστάσιος Παππάς του Παναγιώτη
Μιλτιάδης Παππάς του Κων/νου
Μάρκος Κύρκος του Αναστασίου
Τέλος πρέπει να επισημανθεί ότι στην αντιστασιακή ομάδα του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ συμμετείχε ο Αθανάσιος Θάνος του Δημητρίου.
Η συμμετοχή αυτή δεν υπήρξε μόνο αριθμητική αλλά ουσιαστική, δεδομένου ότι ακόμη και σήμερα ανάγλυφα παραμένουν στις διηγήσεις τους και με γλαφυρότητα περιγράφουν την καταστροφή της Γερμανικής Φάλαγγας στο Ασπροχάλικο την 12η νυχτερινή, και τους αιχμαλώτους που συνέλαβαν, την συμπλοκή με τους Γερμανούς στα Λιοβούνια, το σαμποτάζ εναντίον των Ιταλών στο Ζήτα, το κόψιμο των τηλεφωνικών καλωδίων της περιοχής κατά μήκος του δρόμου Ιωαννίνων-Άρτας τον Ιούνιο του ΄ 43 και τη συμπλοκή που ακολούθησε, και πόσα άλλα.

Πηγή: www.greekholocausts.gr

Καλησπέρα φίλοι μου...

Καλησπέρα φίλοι μου, ξανά μαζί μετά από τις διακοπές μας...επανηλθαμε και θα φροντίσουμε μέσω του blog μας, να σας ενημερώνουμε για πολλά και διάφορα σχετικά με την πατρίδα μας την Ήπειρο...τον τόπο μας....

Αετομηλίτσα Ιωαννίνων

 

Η Αετομηλίτσα (παλιά Δέντσικο - Ντένισκο, Γαλαταριά) είναι βλαχοχώρι του νομού Ιωαννίνων, στην επαρχία Κονίτσης, σκαρφαλωμένο στις νότιες πλαγιές του Γράμμου. Είναι το βορειότερο χωριό του νομού στα Αλβανικά Σύνορα, και βρίσκεται σε υψόμετρο 1380-1490 μέτρων. Το όνομα Ντένισκο είναι σλάβικο και σημαίνει προσήλιο, που δηλώνει και το γεωγραφικό προσανατολισμό του χωριού. Τη δεκαετία του 1928 μετονομάστηκε σε Αετομηλίτσα (Αετός και Μηλιά).

Είναι καθαρά κτηνοτροφικό χωριό και κατοικείται μόνο το καλοκαίρι, ενώ το χειμώνα οι οικογένειες των κτηνοτρόφων κατεβαίνουν με τα κοπάδια τους κυρίως στους νομούς Θεσσαλίας και Μακεδονίας.

Τα δρομολόγια που προσφέρει μέσα σε δάση ή η θέα πάνω σε κορυφογραμμές είναι πόλος έλξης για μεγάλο αριθμό ορειβατών που καταφθάνουν σε κάθε εποχή του χρόνου, ακόμα και το χειμώνα.
Η Αετομηλίτσα άρχισε πάλι να αποκτά το παραδοσιακό της χρώμα, καθώς επανήλθαν τα καλντερίμια, οι πλακόστρωτες πλατείες και τα πέτρινα τοιχία. Η κοινότητα το καλοκαίρι στεγάζεται σε ένα παραδοσιακό κτίριο στην κεντρική πλατεία του χωριού, ενώ τους χειμερινούς μήνες μεταφέρεται στη Λάρισα. Από το 2004 λειτουργεί και το ΚΕΠ Αετομηλίτσας.

Στο χωριό λειτουργούν τους καλοκαιρινούς μήνες δύο ταβέρνες και ένα καφέ μπαρ, που βρίσκονται στην πλατεία. Το πνευματικό κέντρο του χωριού κοσμεί την είσοδο της πλατείας, ενώ η δημιουργία του καταφυγίου συνέβαλλε στην ουσιαστική ανάπτυξη του χωριού, καθώς λειτουργεί όλο τον χρόνο και φιλοξενεί πλήθος επισκεπτών. Πηγή Wiki. Πρόταση να επισκεφθείτε την υπέροχη ιστοσελίδα της αετομηλίτσας όπου θα μπορέσετε να ακούσετε και κάποια ωραία τραγούδια με κλαρίνα..www.aetomilitsa.com/
Αναδημοσίευση από το πολύ ωραίο site http://photosgreece.blogspot.com/

Στρατηγός Κατσιμήτρος.......Στρατόπεδο Κατσιμήτρου...

Η αναζήτηση στο διαδίκτυο σε οδηγεί σε γνώμες και απόψεις για ανθρώπους που γράψανε Ιστορία, όπως ο Στρατηγός Κατσιμήτρος....διάβασα ένα υπέροχο άρθρο για τον Στρατηγό...και το αναδημοσιεύω.. Χαράλαμπος Κατσιμήτρος: ο σύγχρονος Λεωνίδας   Tου Γεωργιου Π. Μαλουχου Με καθυστέρηση μερικών χιλιάδων ετών ο Ιρανός πρόεδρος Αχμεντινετζάντ ξεκινάει έναν ακόμα μηδικό πόλεμο. Εχθρός αυτή τη φορά και πάλι ο Λεωνίδας, αν και σε μορφή... ταινίας: οι «300», που έσπασαν τα ταμεία στην Αμερική, είναι, λέει, όργανο της σιωνιστικής προπαγάνδας εναντίον του Ιράν (κύριε ελέησον...). Μέσα από αυτή την ταινιά ολόκληρος ο σημερινός δυτικός κόσμος ανακαλύπτει και θαυμάζει ξανά τον Λεωνίδα και τους 300 των Θερμοπυλών – όχι απλώς οι λόγιοι, οι ιστορικοί, οι μεγάλοι σε ηλικία ή οι μορφωμένοι, αλλά ο απλός κόσμος, οι άνθρωποι κάθε μορφωτικού επιπέδου, κάθε επαγγέλματος και κάθε ηλικίας, τα παιδιά των γκάτζετ και του Ιντερντετ, που μέσα από τους «300» βλέπουν την Ελλάδα ως τον τόπο γέννησης και υπεράσπισης της ελευθερίας και του ορθού λόγου και ταυτίζονται με την ηθική υπόστασή της. Ολος ο κόσμος, πλην βεβαίως κάποιων δικών μας αυτοαποκαλούμενων «κριτικών», των μόνων άλλωστε στο δυτικό στερέωμα που θα μπορούσε να επικαλεστεί ο δισέγγονος του Ξέρξη πρόεδρος Αχμεντινετζάντ για να στηρίξει τις απόψεις του. Εν τω μεταξύ, η Ελλάδα γιορτάζει την έρμη την 25η Μαρτίου, που, αν και της χρωστάμε την ελευθερία μας, δυστυχώς, μας λέει πολύ λιγότερα ως «εθνική» και πολύ περισσότερα ως αργία. Ο προβληματισμός... βαθύς, αν υπάρχει πια ακόμα κι αυτός: τι ακριβώς έκανε ή τι δεν έκανε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, υπήρξε ή δεν υπήρξε αληθινά το επαναστατικό λάβαρο της Αγίας Λαύρας; Και δίπλα σε όλα αυτά, διάφοροι που (μοιάζουν αλλά δεν είναι) γραφικοί και που μέσα από κανάλια θησαυρίζουν πουλώντας βιβλία στους... συνέλληνες. Πουλάνε μια αξιοθρήνητη εκδοχή μιας παγκόσμιας Ιστορίας για αξιοθρήνητο κοινό, στην οποία όλα (μα όλα!) οφείλονται στους Ελληνες και όλα (μα όλα!) θα καταλήξουν σε αυτούς - α, και με μια μικρή βοήθεια από το «ξανθό γένος του βορρά», τον Πούτιν, και άμα χρειαστεί, τα κρυφά υπερόπλα του... Τελικά, είναι να σε πιάνει μελαγχολία με τον τρόπο που χτίζεται τόσο η ιστορική μας μνήμη όσο σε πολλές περιπτώσεις και η σύγχρονη πολιτική μας. Ιδίως όταν η δεύτερη «πατάει» σε αυθαίρετες, ψευδείς αναγνώσεις της πρώτης. Ομως, αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Μπορεί να γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου, αλλά ένα τέτοιο συγκλονιστικό παράδειγμα μιας άδικης μνήμης, χτισμένης σε γυάλινα πόδια, μας το δίνει η άλλη εθνική μας ημέρα, η 28η Οκτωβρίου. Λίγο καιρό πριν ξεκινήσει η ιταλική εισβολή, το Γενικό Επιτελείο Στρατού έστειλε διαταγές στην Ογδοη Μεραρχία της Ηπείρου λέγοντας ότι κάθε μάχη είναι μόνον για την τιμή των όπλων, αλλά, επί της ουσίας, είναι εκ προοιμίου χαμένη και δεν έχει λόγο να δοθεί. Το ΓΕΣ καλούσε μάλιστα την Ογδοη Μεραρχία να υποχωρήσει σε δεύτερη γραμμή άμυνας και να πολεμήσει, αν ήθελε να πολεμήσει, τους Ιταλούς πολύ πιο πίσω από την αμυντική γραμμή Ελαίας - Καλαμά, εκεί που γράφτηκαν τελικά οι πρώτες, οι πιο μεγάλες σελίδες του Επους του ’40. Τότε, ένας άνθρωπος, ένας σύγχρονος Λεωνίδας, πέταξε αυτές τις διαταγές στα σκουπίδια. Οπως ακριβώς και ο Σπαρτιάτης βασιλιάς είχε παρακάμψει κάποτε τους νόμους της Σπάρτης. Ηταν ο υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος που, σήμερα, κανείς δεν τον θυμάται, κανείς δεν τον γνωρίζει. Ηταν ο άνθρωπος που αψήφισε τις διαταγές της Αθήνας, που οργάνωσε την άμυνα στην πρώτη γραμμή και εξέδωσε τη δική του διαταγή προς τους άνδρες της Ογδοης Μεραρχίας: ουδεμία σκέψη διά υποχώρησιν, η τελευταία γραμμή αμύνης είναι εδώ, μέχρις εσχάτων. Ο Κατσιμήτρος μόνος, χωρίς καμιά βοήθεια από το ΓΕΣ και χωρίς κανείς στην Αθήνα να πιστεύει ούτε στιγμή στον αγώνα του, στάθηκε στην πρώτη γραμμή, πολέμησε και νίκησε! Οχι μόνον κράτησε τα σύνορα, αλλά μέσα σε λίγες εβδομάδες άρχισε να προελαύνει επιθετικά εναντίον των εισβολέων μέσα στην Αλβανία. Ο Κατσιμήτρος και οι άνδρες του όχι μόνο φύλαξαν τις σύγχρονες Θερμοπύλες, αλλά έτρεψαν τον εισβολέα σε υποχώρηση. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος, ο σύγχρονος Λεωνίδας, χάθηκε στη λήθη – η μνήμη του δεν βόλευε κανέναν. Πέθανε μόνος και ξεχασμένος από όλους στα 1962. Να το πούμε λοιπόν επίμονα, ξανά και ξανά: ότι αν είχε ζήσει να τα δει αυτά ο Κωνσταντίνος Καβάφης θα έγραφε για τον Κατσιμήτρο και τους άνδρες της Ογδοης Μεραρχίας ό,τι ακριβώς έγραψε για τον Λεωνίδα και τους 300: πώς περισσότερη τιμή τους όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν) πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος κι οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε.

Πηγή: http://www.kathimerini.gr Hμερομηνία : 24-03-2007

Κενάν Μεσαρέ....Ζωγράφος και άρχοντας, Αλβανός με ελληνικό αίμα από τη μητέρα του και με γιαννιώτικη παιδεία, ένα σπάνιο δείγμα του κοσμοπολιτισμού των Ιωαννίνων, όταν η πόλη «ήταν πρώτη στ' άρματα, τα γρόσια και τα γράμματα».....δρόμος που ταλαιπώρησε πολλούς γιαννιώτες....

ΚΕΝΑΝ ΜΕΣΑΡΕ 

Στον καμβά του άρχοντα-ζωγράφου των Ιωαννίνων. Στα Γιάννινα άρχοντας, τρυφερός και αγέρωχος. Στη Θεσσαλονίκη γλεντζές και κοσμοπολίτης. Μισός Αλβανός, μισός Έλληνας. Ο πολυτάλαντος ζωγράφος Κενάν Μεσαρέ ασκεί τη γοητεία της διπλής καταγωγής, της ζωής και της εποχής του. Ζωγράφος και άρχοντας, Αλβανός με ελληνικό αίμα από τη μητέρα του και με γιαννιώτικη παιδεία, ένα σπάνιο δείγμα του κοσμοπολιτισμού των Ιωαννίνων, όταν η πόλη «ήταν πρώτη στ' άρματα, τα γρόσια και τα γράμματα», ο Κενάν Ταχσίν Μεσαρέ γίνεται τώρα ευρύτερα γνωστός, χάρη σ' ένα αποκαλυπτικό λεύκωμα, αφιερωμένο στη ζωή και το έργο του, που εκδόθηκε από τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ιωαννίνων.Το αρχοντικό του Κενάν Μεσαρέ στα Γιάννινα δεν υπάρχει πια - όπως και τόσα άλλα γιαννιώτικα αρχοντικά. Ο τάφος του στη Θεσσαλονίκη χάθηκε κι αυτός. Μένει όμως το έργο του, οι απόγονοί του και η μνήμη του ανεξίτηλα χαραγμένη στις καρδιές και τις μαρτυρίες όσων τον γνώρισαν και συνέπραξαν στη δημιουργία του λευκώματος. Ο Κενάν Μεσαρέ ήταν ο γιος του Αλβανού στρατηγού Χασάν Ταχσίν Πασά, του ανθρώπου που παρέδωσε τη Θεσσαλονίκη στα χέρια των Ελλήνων και όχι των Βουλγάρων, επειδή πίστευε ότι πρέπει να την παραδώσει στα χέρια αυτών που την έδωσαν. Ήταν υπασπιστής του πατέρα του, που τον αγαπούσε και ευνόησε την ενασχόλησή του με τη ζωγραφική. Έτσι ευτύχησε να γίνει ο ρωμαλέος εικονογράφος της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης και των Ιωαννίνων το 1912-13 κι αμέσως μετά να δουλέψει για τη χαρτογράφηση των νέων συνόρων της Ελλάδας. Πήρε την ελληνική υπηκοότητα και επέστρεψε στα Γιάννινα, όπου παντρεύτηκε την ωραιοτάτη Ραφέτ και πέρασε αποτραβηγμένος το υπόλοιπο της ζωής του. Κάθε τόσο, αποδρούσε προς τη Θεσσαλονίκη για να δει τους φίλους του και να επιδοθεί σε φοβερά γλέντια που κατέληγαν σε μυστηριώδεις νυχτερινές περιπλανήσεις.Για τους φίλους του, όμως, ήταν ο επιστήθιος τρυφερός φίλος, ευαίσθητος και ποιητικός, αυτοδίδακτος ζωγράφος, που αποτύπωσε τα τοπία της Λίμνης των Ιωαννίνων, την ποικιλία των ανθρώπινων τύπων στα πορτρέτα του. Ήταν ο ανεπανάληπτος καλλιτέχνης, όταν επρόκειτο για την απόδοση των νεκρών φύσεων. Ψηλός, λιπόσαρκος, κομψός για τους γείτονές του, ήταν ο Κενάνμπεης - μια σκιά των παλιών Ιωαννίνων που έσβησε το 1965. Κενάν Μεσαρέ, «Έργα», Έκδοση Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ιωαννίνων (τηλ. 26510-37683), σελ. 150.

Οδός Κενάν Μεσαρέ...

Μετά από πολλές διαμάχες άνοιξε ο δρόμος που ενώνει την πόλη από την μια άκρη του παλιού στρατοπέδου μέχρι την άλλη..μετά από πολλά προβλήματα και φωνές του κόσμου..άνοιξε ο δρόμος με τον οποίο μπορείς να διασχίσεις ένα μεγάλο κομμάτι της πόλης από τη μια στιγμή στην άλλη...

Γαριβάλδη......σημαντική στρατιωτική και πολιτική φυσιογνωμία της Ιταλίας....δρόμος πλέον στα Ιωάννινα με αρκετές καφετέριες.....

Giuseppe Garibaldi (1807 - 1882)
 Γεννήθηκε σε μια οικογένεια ψαράδων και καταδικάστηκε το 1834 σε θάνατο ως μέλος της κίνησης «Giovine Italia», μετά από μια αποτυχημένη επανάσταση ενάντια στη μοναρχία. Κατάφερε όμως να δραπετεύσει στη Νότια Αμερική. Με την έκρηξη της επαναστάσεως του 1848 επέστρεψε ο Γαριβάλδης στην Ιταλία και πολέμησε στη Λομβαρδία ενάντια στους Αυστριακούς κατακτητές. Μετά από την αποτυχημένη υπεράσπιση της Δημοκρατίας της Ρώμης ενάντια στα στρατεύματα των Γάλλων και των Βουρβώνων, εγκατέλειψε ο Γαριβάλδης το 1849 και πάλι την Ιταλία και πήγε στην Αμερική. Επέστρεψε όμως το 1854 στο Piemonte και ενσωματώθηκε για άλλη μια φορά στα κινήματα απελευθερώσεως.
Το 1860 ανέλαβε ο Γαριβάλδης την «πορεία των χιλίων» ενάντια στη Σικελία, κατέλαβε τη νήσο και στη συνέχεια πέρασε στην ιταλική χερσόνησο, όπου μαζί με το στρατό των Πιεμοντέζων αντμετώπισε τους Βουρβώνους και εισήλθε μαζί με το βασιλιά Victor Emmanuel Β' στη Νεάπολη. Έτσι τέθηκαν οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία του σύγχρονου ιταλικού κράτους. Το ακατάπαυστο επαναστατικό πνεύμα του Γαριβάλδη τον έφερε σε διάσταση με την κυβέρνηση, έμεινε όμως σε όλη τη μετέπειτα ιστορία της χώρας πολύ δημοφιλής ως κύρια φυσιογνωμία του λεγόμενου Risorgimento (αναγέννηση). Πηγή: http://sfrang.com/
Οδός Γαριβάλδη στα Ιωάννινα

Δρόμος στα Γιάννενα, στον οποίο μπορεί ο καθέ ένας από τους κατοίκους των Ιωαννίνων, της Ηπείρου, καθώς και οι επισκέπτες της πόλης να απολάυσουν τον καφέ τους και να κάνουν την βόλτα τους δίπλα στην λίμνη..ονειρικό τοπίο σε συνδυασμό με την απόλαυση του καφε....δεν συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο...ηρεμία σε συνδυασμό με την απόλαυση του Έλληνα....τον καφέ...

Περιήγηση στο διαδίκτυο...έγινε λέει τόπος δημοσίων υπαλλήλων και συνταξιούχων

Στο blog epirusgate διάβαζα ένα ενδιαφέρον άρθρο το οποίο αναδημοσιεύω...τόπος δημοσίων υπαλλήλων η Ήπειρος...Στα αποτελέσματα της πρόσφατης απογραφής, με τη μείωση κατά 17.000 του πληθυσμού της Ηπείρου, αναφέρεται με ανακοίνωσή της η Αγωνιστική Δημοτική Κίνηση Ιωαννίνων, την οποία υπογράφει ο πρώην αντιδήμαρχος Σπύρος Εργολάβος. Μεταξύ των αιτιών της συνεχούς μείωσης του πληθυσμού περιλαμβάνει τα πλήγματα που δέχτηκε η Ήπειρος από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο, που έφερε πίσω την Ήπειρο. «Φαντάζεστε τι θα συνέβαινε αν, το 1964, δεν είχε ιδρυθεί και, στη συνέχεια, δεν είχε αναπτυχθεί το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη – σοβαρά μάλιστα - ότι ένα μέρος του πρόσφατα απογραφέντος πληθυσμού, προέρχεται από Βορειοηπειρώτες και αλβανούς που έχουν πολιτογραφηθεί ως Έλληνες υπήκοοι», υπογραμμίζει ο κ. Εργολάβος. Αναφέρεται όμως και σε ένα δεύτερο στοιχείο, που σχετίζεται άμεσα με τους νέους και την εξέλιξή τους: «Νέοι με προσόντα – πανεπιστημιακή μόρφωση, μεταπτυχιακές σπουδές, εξειδίκευση σε σύγχρονους παραγωγικούς – αναπτυξιακούς τομείς – είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να σταδιοδρομήσουν στην Ήπειρο ανάλογα με τα προσόντα τους. Αυτό το στοιχείο είναι ίσως το πιο ανησυχητικό για το μέλλον της Ηπείρου. Έχει καταντήσει η Ήπειρος, σε μεγάλο βαθμό, τόπος δημοσίων υπαλλήλων, συνταξιούχων και μη παραγωγικών – αντιαναπτυξιακών απασχολήσεων. Μια επιστημονική – τεκμηριωμένη – έρευνα γύρω από αυτό το θέμα θα ήταν πολύ χρήσιμη για όλους μας, και ιδιαίτερα για τους πολιτικούς μας. Ποιος όμως ενδιαφέρεται για τέτοια θέματα;». Πηγή: Πρωινός Λόγος..

Σερφ στο διαδίκτυο...νέα από τα γιάννενα

Ύστερα απο μια αναζήτηση στο διαδίκτυο...βρήκα μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση στο Blog http://epirusgate.blogspot.com/ η οποία σχετίζεται με τον επαναπατρισμό εικόνων που είχαν κλαπεί από τα μοναστήρια των Ιωαννίνων και βρέθηκαν στο Λονδίνο και στην Ολλανδία..πιο κάτω βρίσκεται η ανάρτηση του epirusgate με τις ευχαριστίες μας στο Blog αυτό για τα νέα που μας προσφέρει καθημερινώς από την πατρίδα μας..: Τον δρόμο της επιστροφής παίρνουν μέσα στον μήνα άλλες 10 πολύτιμες ιερές εικόνες που κλάπηκαν από το Κουκούλι Ζαγορίου στα Γιάννενα και στη Σαμαρίνα Γρεβενών και εντοπίστηκαν λίγο πριν δημοπρατηθούν σε γκαλερί στο Αμστερνταμ και το Λονδίνο.Ετσι μαζί με τις 6, που είχαν επαναπατριστεί πριν από τέσσερις μήνες, ο συνολικός αριθμός των κλεμμένων εικόνων που επέστρεψαν φτάνουν τις 16, ενώ την ίδια ώρα στο Μέτσοβο εθεάθη τις προηγούμενες μέρες ο Τρικαλινός επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται στον τουρισμό και φέρεται ως ο προμηθευτής των γκαλερί του εξωτερικού με τις εικόνες.Μάλιστα οι υπεύθυνοι της Temple Gallery του Λονδίνου κατονόμασαν τον 40χρονο επιχειρηματία, Δ.Δ., ο οποίος τους διαβεβαίωσε πως οι εικόνες ήταν οικογενειακά του κειμήλια, ενώ όπως είπαν και στο παρελθόν είχαν πάρει εικόνες από το ίδιο άτομο, χωρίς ποτέ να δημιουργηθεί πρόβλημα.Τις κλεμμένες εικόνες εντόπισε ένας Ελληνας συλλέκτης στον κατάλογο της Temple Gallery και ενημέρωσε τις ελληνικές αρχές, ενώ στη Βρετανία το θέμα πήρε μεγάλες διαστάσεις και ύστερα από εκτενές ρεπορτάζ της εφημερίδας "Guardian" η γκαλερί "κατέβασε" πάνω από 30 βυζαντινές εικόνες, προκειμένου να ελέγξει ξανά την προέλευσή τους.Πριν από μερικές μέρες αναγκάστηκαν να επιστρέψουν τις εικόνες του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Δημητρίου, που κλάπηκαν τον Νοέμβριο του 2009 από τον Προφήτη Ηλία της Σαμαρίνας. Τότε οι δράστες άνοιξαν πέντε εκκλησίες και κυριολεκτικά τις ρήμαξαν, αφού αφαίρεσαν 90 εικόνες και τμήματα τέμπλων.Αρκετές από τις εικόνες εντοπίστηκαν και σε δύο γκαλερί στο Αμστερνταμ -στην ηλεκτρονική έκδοση της Dullaert Gallery "κατέβασαν" όλη την ενότητα "ελληνικές εικόνες"- και 8 από αυτές επιστρέφουν τις επόμενες μέρες στην Αθήνα. Πρόκειται μεταξύ άλλων για την Υπαπαντή, τον Μυστικό Δείπνο, τη Ζωοδόχο Πηγή και την Ανάσταση του Χριστού.Ολες τους προέρχονται από τον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου, μια ιστορική εκκλησία του 16ου αιώνα, την οποία κυριολεκτικά "έγδυσαν" ιερόσυλοι τα Χριστούγεννα του 2009. Οι δράστες είχαν αφαιρέσει πάνω από 60 πολύτιμες εικόνες, δύο Ευαγγέλια, εξαπτέρυγα, δισκοπότηρα, σκεύη μεγάλης ιστορικής αξίας, αλλά και τμήματα λειψάνων των Αγίων Παντελεήμονος και Χαραλάμπους.

Παραδοσιακά πανηγύρια στην Ήπειρο

Εκεί που το κλαρίνο αγγίζει τον ουρανό στα χωριά τoυ Ζαγορίου, στα Ζαγοροχώρια γίνονται κάθε χρόνο τα πίο παραδοσιακά πανηγύρια...εκεί οι κλαριτζήδες....βαράνε τους σκοπούς τους μέχρι το πρωί...!!! Είναι χωριά που τα πανηγύρια τους κρατάνε τρείς ημέρες..όπως λέει και ένας φίλος την μια ημέρα παίζουν για τους ξένους...την άλλη για τους ξενιτεμένους....και την τρίτη ημέρα παίζουν για τους λιγοστούς χωριανούς...ενδεικτικά υπάρχει πανηγύρι στα Ζαγόρια όπου ο κλαριτζής ξεκινά να παίζει σάββατο μεσημέρι και σταματάει την Κυριακή το μεσημέρι...απίστευτο κι όμως αληθινό..αρκεί κανείς να το δεί απο κοντά...Η παράδοση συναντά την αγάπη των ανθρώπων για την διασκέδαση όπως παλιά...χωρίς μικρόφωνο ...μόνο το κλαρίνο να αντιλαλεί μέσα στα βουνά της Ηπείρου και να δίνει πραγματικά ζωή στα βουνά της Ηπείρου μας....

Προβλήματα παράνομης μετανάστευσης..στην Ηγουμενίτσα!!!!

Καθημερινά περπατάει κανείς στους δρόμους της Ηγουμενίτσας...και το μόνο που βλέπει κυρίως στους δρόμους κοντά στο λιμάνι, είναι αβοήθητοι άνθρωποι....κάτι το οποίο ξεχνάμε συχνά...να προσπαθούν να εισέλθουν σε κάποιο φορτηγό προκειμένου να περάσουν στην Ιταλία...τελικά όμως το πρόβλημα είναι οι μετανάστες ή εμείς οι ίδιοι, οι οποίοι δεν μπορούμε να τους διαχειριστούμε...έχει αναρωτηθεί κανένας πόσο δύσκολο είναι για έναν αστυνομικό ή έναν διασώστη του ΕΚΑΒ κάθε φορά που πρέπει να διαχειριστεί μια μάνα και ένα νεογέννητο που πραγματικά δεν έχουν στον ήλιο μοίρα...όπως λέει και ο λαός μας. Πόσο δύσκολο είναι να προσπαθεί κανείς να βρεί τι φταίει και στο τέλος να μένει μόνο με την σκέψη και το πρόβλημα να διογκώνεται συνεχώς...πολλές σκέψεις χωρίς όμως πραγματικές λύσεις για το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι συνάνθρωποί μας τόσο οι μόνιμοι κάτοικοι της Ηγουμενίτσας όσο και οι λαθρομετανάστες...

Ηπειρώτικη χαρμολύπη...

του Κώστα Γεωργουσόπουλου ..από τα Νέα..με αναδημοσίευση στο υπέροχο blog http://gialina-giannena.blogspot.com ένα μικρό απόσπασμα..

Τα συναισθήματα δεν είναι σαν τα νομίσματα, παλαιάς και νέας κοπής. Δεν διαφέρει το πένθος, ο ενθουσιασμός, η οργή και η επιείκεια είτε κατοικείς σε παλάτια ή καλύβια είτε ευρίσκεσαι σε εποχές συρράξεων ή ημέρες συγκομιδής και περισυλλογής. Ο πόνος είναι πόνος, η χαρά χαρά. Ίσως να διαφέρουν τα μέσα, οι μόδες, ίσως οι εντάσεις να είναι διαφορετικές, ίσως να επιστρατεύονται, ανάλογα με τις συνθήκες, άλλα κουράγια. Ο πόνος, το πένθος, η απελπισία μπροστά στον θάνατο αγαπημένων προσώπων δεν άλλαξε ως βίωμα, ως τραύμα, ως εγκαυστική. Απόδειξη οι θρήνοι, στον Όμηρο, στους τραγικούς, στους ρομαντικούς, στους ρεαλιστές, στους συμβολιστές ακόμη και στους υπερρεαλιστές δημιουργούς. Θα έλεγα μάλιστα πως όσο οι συνθήκες του βίου περιορίζουν τις δυνατότητες να εκδηλωθεί, να εκφραστεί, να σκιστεί το συναίσθημα, τόσο μεγαλύτερη γίνεται η ένταση.

Παλιότερα, κι όχι μόνο στην ύπαιθρο χώρα και στα μικρά μέρη, αλλά και στην πρωτεύουσα και έως πριν από λίγα χρόνια στις «επαρχίες» της Αθήνας, τον νεκρό μας τον ξενυχτούσαμε στο σπίτι, στο κεντρικό δωμάτιο, από εκεί τον κηδεύαμε και επιστρέφοντας από την ταφή επιστρέφαμε (ομηρικότατα) και στη ζωή δειπνώντας με κοινό δείπνο, όπου συγγενείς, γείτονες, φίλοι προσέφεραν σε έρανο τα φαγητά τους. Αυτός ο Νεκρόδειπνος (έχει μνημειωθεί από τον Σικελιανό και τον Σινόπουλο) λεγόταν κατά περιοχή «Μακαριά» ή «Παρηγοριά». Τώρα ο νεκρός μας ξενυχτάει μόνος σ' ένα ψυγείο νεκροτομείου και η «παρηγοριά» έχει συρρικνωθεί σε τυποποιημένο καφέ, παξιμαδάκι, κονιάκ που προσφέρεται στο κυλικείο του Νεκροταφείου και συνήθως οι πενθούντες διά του Τύπου δηλώνουν ότι δεν θα δεχτούν «συλλυπητηρίους επισκέψεις». Τι σημαίνουν όλα αυτά; Μήπως μειώθηκε το πένθος, η απελπισία για την απουσία των προσφιλών; Όχι, αντίθετα, γίνονται σχεδόν αφόρητα και συνήθως καταλήγουν οι άνθρωποι στον ψυχίατρο, στην κατάθλιψη και στη μελαγχολία. Σ' αυτό οδήγησαν οι συνθήκες του βίου, η τυραννία του μεροκάματου, η στενότητα του χώρου (πώς θα κατεβεί το φέρετρο από τον 5ο όροφο μια και δεν χωράει στο ασανσέρ;!), το σκόρπιο σε μεγάλες αποστάσεις συγγενολόι αλλά και οι εργαζόμενοι σύνοικοι, που δεν γνωρίζουμε ούτε ποιοι είναι, που οι θρήνοι και η συρροή σε ώρες κοινής ησυχίας τούς ενοχλούν και συχνά καλούν την Αστυνομία!

Και τα γλέντια; Παλιότερα σε γιορτάδες μέρες ή σε επετείους και ονομαστικές εορτές, σε γάμους και βαφτίσια στις αυλές, στα τρίστρατα ή στα αλώνια στρώνονταν τραπέζια, βράζανε καζάνια, καλούσαν κομπανίες και κάθε μεγάλος ή μικρός χώρος γινόταν χοροστάσι, πανηγύρι, μέγα επικοινωνιακό γεγονός με απόλυτη συναισθηματική φόρτιση. Σπονδή στον Διόνυσο και ξόρκι του θανάτου. Μπορεί να κλειστεί το γλέντι στα στενά, τσιμεντένια κλουβιά όπου μετοικήσαμε; Προσπάθειες εξόδου γίνονται με τις συνεστιάσεις συμπατριωτών, συντεχνιών, συναδέλφων ή καλεσμένων φίλων σε οργανωμένους χώρους διασκεδάσεως. Ακραία μορφή εξομοίωσης γλεντιού, αυτά τα νέα εφευρήματα, τα διάφορα «Κτήματα» όπου προσομοιώνεται ο χώρος με χωριό, πανήγυρη, αυλή κ.λπ.
Στην Ηπειρο ακόμη και ο γάμος ξεκινάει με μοιρολόι, λες και αυτός ο εδραίος λαός (οι αρχαίοι Σελλοί, οι εδραίοι, οι αυτόχθονες, από όπου και η Ελλάς αργότερα) έκανε γλέντι, τραγούδι και χορό την ηρακλείτεια διαλεκτική, όπου ζωή και θάνατος, πένθος και χαρά, ύπνος και ξύπνιο, γηρατειά και νιάτα, μέρα και νύχτα είναι το ίδιο, το ένα περιέχεται μέσα στο άλλο, παλίντονος αρμονία.
Κι όλα τελειώνουν όταν οι μουσικοί, ενώ εχουν μαζέψει τα όργανά τους και επιστρέφουν γιατί η βαθιά χαρμολύπη κάποιου γλεντιστή επεθύμησε (πριν ξαναφορέσει το προσωπείο του επαγγέλματος σε λίγες ώρες) ένα βαρύ μοιρολόι. Έτσι όπως το ένιωσε το όλον πράγμα ο φίλος που έκανε την παραγγελιά, που τραγουδώντας ένα βαρύ θλιβερό τραγούδι είπε πως «είχε κέφια»

πηγή: εφημερίδα Τα Νέα

Γυαλιά Καρφιά τα έκαναν οι ταξιτζήδες στα Γιάννενα

Μετά από τόση ταλαιπωρία του κόσμου με τις απεργίες και τους αποκλεισμούς αεροδρομίων και λιμανιών τώρα οι συμπαθείς κατα τ' άλλα οδηγοί ταξί προχωρούν και σε βίαιες εκδηλώσεις ενάντια σε βουλευτές...στα Γιάννενα σύμφωνα με τα blog.. την πλήρωσε την νύφη το πολιτικό Γραφείο του βουλευτή Ιωαννίνων του ΠΑΣΟΚ, Θανάση Οικονόμου. Έσπασαν γραφεία, καρέκλες, υπολογιστές, απείλησαν το προσωπικό του Γραφείου, εισαγάγοντας νέα... ήθη στην προσπάθειά τους να βρούν λύση στο πρόβλημά τους...κάτι που απ' ότι φαίνεται θα γυρίσει σαν μπούμερανγκ σε αυτούς καθότι πλέον ο κόσμος ξεκινάει να δυσανασχετεί με την ιδιαίτερη αυτή συμπεριφορά των οδηγών και κυριώς ιδιοκτητών ταξί.....